Los voluntarios ganadores del certamen periodístico de ASDEGAL nos inspiran con sus experiencias
En la categoría de reportajes “Yo soy Voluntario” el primer premio se otorgó a Manuel Rodríguez Díaz, voluntario de ASDEGAL desde el 1 de mayo de 2011. El segundo fue para Pepe Verde Pardo, voluntario desde el 4 de mayo de 2012.
La ganadora en la categoría de frase inspiradora fue Laura Recondo Vázquez, que está con Acción Solidaria de Galicia desde el 15 de noviembre de 2013.
Los voluntarios ganadores del certamen periodístico “Yo soy voluntari@”, organizado por ASDEGAL enviaron trabajos capaces de inspirarnos con sus experiencias de generosidad y ayuda a quienes más lo necesitan.
Los ganadores de esta primera edición del concurso fueron, en la categoría de reportajes, Manuel Rodríguez Díaz, voluntario de ASDEGAL desde el 1 de mayo de 2011, y Pepe Verde Pardo, voluntario desde el 4 de mayo de 2012, que recibieron el primer y segundo premio respectivamente. La ganadora en la categoría de Frase Inspiradora fue Laura Recondo Vázquez, que está con Acción Solidaria de Galicia desde el 15 de noviembre de 2013 y apoyó su trabajo de una fotografía de su voluntariado en acompañamiento hospitalario.
La presidenta de ASDEGAL, Teresa Martínez Díaz, quiso aprovechar esta ocasión para felicitar a los ganadores y a todos los voluntari@s y usuari@s de Acción Solidaria de Galicia, “los verdaderos protagonistas de la entidad y los únicos capaces de dar vida a este proyecto de ayuda a las personas en riesgo de exclusión social”, señaló.
Los premios fueron entregados por el diputado de Turismo de la Diputación de Pontevedra, Hector Santos Rodríguez Díaz, durante el Concierto Benéfico que ASDEGAL organizó el 17 de junio y al que acudieron más de 200 amig@s, usuari@s y voluntari@s de ASDEGAL.
He aquí uno de los trabajos premiados:
A MIÑA ABOA LUCRECIA
Envolta na súa negrura, arrastraba o loito da súa vestimenta deslucida por lustros de soidade e de penurias. Delgada como un xunco, camiñaba con andar pousado e fatigoso, forxado polo devir dos anos e polo traballo continuo de tentar arrincarlle á vida, algo máis que un caldo de bágoas. Un corazón esgotado, que ás veces se lle atascaba no peito e non lle deixaba respirar, completaba o circulo da súa existencia. Pintada na súa miúda silueta escura , e recortada contra o verde da paisaxe, un ovalo branco, a súa cara, na que se adiviñaba a esencia da bondade e na que se esculpían uns fermosos ollos azuis e claros, como o alba que racha o ceo nos días de primavera. Unha trenza fina, longa e sinuosa, de pelo branco e gris, adornaba a súa grácil figura. Lembro cando a acariñaba co seu peite de nácar, minuto tras minuto, nunha agonía parsimoniosa que, á vista dos meus ollos infantís, antollábaseme un tormento inexplicable. Mentres, contábame historias de ánimas e da Santa Compaña. Un día triste e gris de Novembro, do ano 1975 , marchouse, deixando un pranto infinito no meu corazón de adolescente.
–¿Papá, porqué choras??
É a voz do meu fillo , que sorprendido, non pode entender que ao seu idolatrado pai póidanselle humedecer os ollos porque viu pasar, axiña e dende o coche, unha anciá asida do brazo dunha voluntaria compañeira, que milita na mesma ONG, na que eu milito, – aínda que eu me dedique a mesteres máis prosaicos, e non tan edificantes como é o coidado do corpo e da alma dos anciáns, que non deixan de ser un dos mais destacados proxectos, de nós mesmos como seres humanos: Tratar con agarimo aos nosos devanceiros vivos. A voluntaria, una rapaza nova, de sorriso limpo, como o claro de lúa, acariñaba sen reparos, e delicadamente, cunha tenrura infinita, os surcos de pel da faciana da anciá. Uns agarimos mornos e cheos de afecto sen rubor. Afecto do bo, de entrega absoluta á causa do respecto e do amor sen reparos ao ser humano, acrecentado cunha paixón non disimulada, e que se deixaba notar en cada aceno que a miña compañeira voluntaria, depositaba paseniño na faciana da anciá, agarimando as engurras xa comestas polo surcos que a vida había esculpido con insistencia, e que amosaban ter sido percorridas por prantos de pena, e tamén de ledicia. A anciá, sorría con esa luz nos ollos, que só a tranquilidade da alma e de conciencia saben reflectir perennemente , na vida das persoas que así o mereceron…. Compañeira voluntaria e anónima: Bendita sexas entre todas as mulleres.
…Eiii … !!
E a anciá… xuraría que era a miña avoa Lucrecia ! Trinta anos despois de endurecerse no meu corazón, pola lava da vida, aquel e outros prantos, volvín a sentir esa sensación de torrente húmido e morno, que che estala nos ollos cando a emoción che alaga os sentidos, e afógache nun suspiro trémulo e inacabado. Unha soa cousa delataba que aquela anciá non era a miña avoa: un gabán negro, de grandes almacéns e pasado de moda, que lle cubría ata os pés e que tiña todo o aspecto de ser un agasallo benintencionado dunha filla, ou dunha nora pudorosa. A anciá e a súa acompañante, – a miña compañeira voluntaria-, camiñaban ao unísono pola beirarrúa gris e sucia da avenida. Era un día deses, do mes de novembro, en plena invernía…..
Novembro, na miña Galicia,
ceos avoltos, choivas e tormentas.
abrazos das parellas,
nos pórticos das igrexas.
Nostalxias molladas na bruma,
e noites en branco,
escoitando o golpeteo da choiva
contra os cristais dunha alcoba vetusta e fría.
Dorme a alma.
Namentres, a alborada,
ameaza con parir un novo día.
Un deses días, calquera,
colgado no calendario,
e impreso en negro,
un enloitado día de frío
e humidade,
dun mes de Novembro
gris e afriado.
Un día deses,
no que se que confunde
o gris do chuvieiro,
coa fría bruma
que menea os olmos da terra
e os piñeiros.
Nese mesmo intre, o concidadán que me sucedía apuroume nerviosamente co claxon do seu coche, á vez que me dirixía toda sarta de improperios. Reiniciei a marcha, e un calafrío seco e duro instalouse durante uns minutos no meu peito. Ollei ao meu fillo, chisqueille un ollo e tratei de sorrirlle. A luz da súa mirada era unha oda á alegría:
– ¡ Uff, que tranquilidade ¡… o seu pai volvera en si.
Autor: Pepe Verde
Voluntario de ASDEGAL dende o 4 de maio de 2012